Ιστορία του χωριού
To ραντεβού μας είχε οριστεί
για τις 10.30 το πρωί. Ήταν ένα ηλιόλουστο πρωινό του χειμώνα που έλουζε με φως
και τη δική μας διάθεση και μας γέμιζε προσδοκίες. Η κυρία που θα συναντούσαμε
θα μας μιλούσε για την ιστορία του τόπου μας, την ιστορία του χωριού μας,
ξετυλίγοντας το κουβάρι των …χρόνων της.
Χτυπήσαμε
την πόρτα. Μας άνοιξε μια ηλικιωμένη γυναίκα με γλυκύτητα και τρυφερότητα. Καθίσαμε
στον καναπέ, άφησε με στοργή το πλεκτό της, μας κέρασε γλυκό του κουταλιού και μας δήλωσε ότι ήταν έτοιμη για την
συνέντευξη.
Ερωτήσεις:
Πώς ήταν το
σχολείο τότε;
Το πρώτο σχολείο βρισκόταν στην παλαιά κοινότητα
του χωριού. Αργότερα κτίστηκε ένα δεύτερο σχολείο όπου είναι το σημερινό
δημοτικό. Το κτίριο στην αρχή ήταν μονώροφο. Μετά πρόσθεσαν έναν ακόμη όροφο.
Πώς σας συμπεριφέρονταν
στο σχολείο;
Άμα δεν μαθαίναμε απ’ έξω τα μαθήματά μας οι
δάσκαλοι μας κτυπούσαν με τον χάρακα.
Τι κάνατε
όταν είχε κρύο;
Οι γονείς μας πήγαιναν στο βουνό και μάζευαν
πουρνάρια και ξύλα για να τα κάψουμε και να ζεσταθούμε
Πώς ζούσατε
όταν ήρθε ο πόλεμος;
Ερχόντουσαν οι Καβαλιώτες και μας έδιναν αγαθά που
δεν είχαμε με αντάλλαγμα αλεύρι και σιτάρι. Δεν είχαμε νερό και η στέρνα που
υπάρχει σήμερα στην εκκλησία παλιά βρισκόταν στην πλατεία. Είχε μία βρύση και
έναν σωλήνα όπου από εκεί μεταφερόταν το νερό στα σπίτια.
Ζούσατε
ειρηνικά μεταξύ σας ;
Ναι, φυσικά. Όταν όμως ήρθαν οι Βούλγαροι μας
έκλεβαν το νερό συνεχώς από τη στέρνα.
Μαζευόσασταν
στις γειτονιές με τις φίλες σας για να παίξετε παιχνίδια;
Ναι. Παίζαμε τσιλίκι. Κάναμε μια λακκούβα και
βάζαμε μια σανίδα και αυτός που θα το πετούσε πιο μακριά νικούσε.
Όταν ήσασταν
μικρά λέγατε τα κάλαντα;
Ναι, βέβαια. Ψέλναμε. Μας έδιναν μήλα, καραμέλες
και βρασμένα καλαμπόκια.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου